Mijn zoon Jens heeft een abonnement op een “weetjesblad”, een soort tijdschrift over wetenschap, gericht op kinderen. Een paar keer per week worden er onder het eten allerlei stellingen doorgenomen, waarop ik moet antwoorden of de stelling waar is, of niet waar. Vandaag was één van de stellingen die voorbij kwam: een vleermuis is blind. Het antwoord op deze stelling is:
Niet waar. Als het licht is, gebruikt de vleermuis zijn ogen om de weg te vinden. Maar ’s nachts ziet hij veel minder goed. Daarom ‘kijkt’ hij in het donker met z’n oren. Hij stoot een hoog geluid uit dat ergens tegenaan kaatst. Bijvoorbeeld tegen een boom. Dit geluid komt vervolgens terug in de flappers van de vleermuis. Zo weet hij precies waar die boom is. Handig!
Is dit geen schitterend type van een gelovige in deze wereld? Deze wereld waar wij ons in bevinden is een duistere wereld (Joh.8:12, Ef.6:12). Wij zijn weliswaar niet blind, maar laten ons niet leiden door wat we zien, maar door wat we horen (Rom.10:17, 2 Kor.5:7). Daar stellen we ons vertrouwen op. “Gods woord is een lamp voor onze voet en een licht op ons pad” (Ps.119:105). De vleermuis maakt geluid om zijn weg te vinden. Dat spreken van de vleermuis kaatst terug. Ook dat is een beeld van Gods woord, dat keert niet leeg terug (Jes.55:11).
Vleermuizen verblijven vaak in grotten. Een grot is een holle rots en de rots is de hele Schrift door een uitbeelding van Christus. Denk aan David die zich met zijn gezelschap bevond in de spelonk (=grot) van Adullam. Er zullen gelovigen zijn die het niet aantrekkelijk vinden om vergeleken te worden met een vleermuis. Lelijke, onaanzienlijke beesten die we niet hoog achten. Maar is dat niet precies zoals de wereld ons ziet..?
1 Korinthe 1
28 En het onaanzienlijke van de wereld en het verachte heeft God uitverkoren, en wat niets is (…)