Wie zich begeeft binnen de christelijke wereld, wordt al snel geconfronteerd met allerlei termen die je vreemd genoeg niet terugvindt in de bijbel. Ik bedoel theologische begrippen als: de drie-eenheid, één wezen en drie personen, de Zoon God (of: God de Zoon), de hel, eindeloze hellestraf, onsterfelijke ziel, enz.
Dit zijn stuk voor stuk termen waarmee men kerkelijke leerstellingen en dogma’s beschrijft, maar die je niet terug zult vinden in de Schrift. En dat is vreemd, want waarom zou je woorden moeten gebruiken die niet in de Schrift voorkomen, om de zaken die ‘naar de Schrift’ zijn te beschrijven?
In het licht van het woord van God, blijken deze leerstellingen, die vaak de belangrijkste zijn binnen de kerkleer, geen stand te houden en meestal is het gewoon wartaal. Want wat is dat dan precies: één wezen in drie personen..? Dat begrijpt immers niemand.
Gods woord roept ons op om de geestelijke dingen met geestelijke woorden te beschrijven:
1 Korinthe 2
13 Hiervan spreken wij dan ook met woorden, die niet door menselijke wijsheid, maar door de Geest geleerd zijn, zodat wij het geestelijke met het geestelijke vergelijken.
Geestelijke woorden
Tegenover woorden, die door de Geest geleerd zijn, staan in dit vers woorden van menselijke wijsheid. Die kunnen vaak knap bedacht zijn, maar ze zijn niet geestelijk. Ook al klinken ze vroom en hebben ze de vorm van godsvrucht (2 Tim. 3:5). Het zijn woorden van menselijke wijsheid en die woorden hebben geen kracht. Maar wat zijn nu eigenlijk geestelijke woorden?
2 Timotheüs 3
16 Alle Schrift is door God geïnspireerd en nuttig voor onderwijs, voor weerlegging, voor correctie en voor opvoeding, in rechtvaardigheid.
Waar in dit vers staat: door God geïnspireerd, staat in de Griekse grondtekst één woord: theopneustos. Dat betekent letterlijk: door God geademd.
Zoals Adam een levende ziel werd doordat God Zijn adem van leven in zijn neusgaten blies (Gen. 2:7), zo is Zijn woord levend, omdat God Zijn geest erin blaast. Vergelijk: Joh. 20:22.
Krachteloos
Maar dan hebben we het wel over Gods woorden en niet over woorden van mensen, ook al zijn dit theologische en godsdienstige termen die ons vroom en eerbiedig in de oren klinken. Mensen maken met hun overleveringen en tradities het woord van God krachteloos (Matth. 15:6). Het woord van God heeft daarentegen kracht en daarom roept de Schrift ons ook op om gezonde woorden te gebruiken (2 Tim. 1:13) en te ontvluchten (1 Tim. 6:11) aan dat wat afwijkt van die gezonde woorden (1 Tim. 6:3).
Alle Schrift is door God geïnspireerd, door God geademd en is hierdoor levend woord:
2 Timotheüs 3
17 opdat de mens van God volkomen mag zijn, toegerust tot ieder goed werk.
Waarom zouden we nog iets anders nodig hebben naast deze gezonde woorden?